بخش دوم دومین درسگفتار «وضعیت، تغییر و تأویل پذیری در هنر معاصر» همایش بین المللی هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران با حضور بهرنگ صمدزادگان ۲۷ تیرماه در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.

به گزارش خبرگزاری مهر، بهرنگ صمدزادگان در بخش دوم درسگفتار «وضعیت، تغییر و تأویل پذیری در هنر معاصر» گفت: هنر معاصر، آمیزه ای است از پست مدرنیسمی که موارد نهی شده توسط مدرنیسم را به کار می گیرد اما تعصبات هنر پست مدرن را هم ندارد و آزادانه تر گرایش هایی از هنر مدرن و پست مدرن را در بر می گیرد.

صمدزادگان ادامه داد: وقتی از تغییر در هنر معاصر می گوییم، یعنی اثر از مرکز گرا بودن خارج می شود و به یک اثر کثرت گرا تبدیل می شود. آگاهی بخشی در این وضعیت شعاری نیست به طوریکه گویی هنرمند مانیفست می دهد بلکه درباره محتوا و بستر اثر آگاهی داده می شود و اثر، آگاهی دهنده به زمان، مکان و فضاست. اثر در هنر معاصر وضعیت بینابینی ایجاد می کند که مخاطب را بین حوزه های گوناگون نگه می دارد و در حالی که از حوزه های مشخص برخوردار است، هیچ وضعیت مشخص قطعی به مخاطب ارائه نمی دهد. در هنر معاصر استعاره ها به دامنه های معنایی محدود تبدیل نمی شود، اثر دنبال معنای واحد نیست و در فقدان معنای استعاره ها، به دنبال معانی گوناگون  است. استعاره در اثر معاصر قطعیتی در ارجاع معنایی ندارد و فقدان قطعیت معنا در استعاره وجود دارد و مخاطب در عناصر هم نشین به دنبال معنا می گردد.

وی در ادامه بیان کرد: مجسمه در معنای سنتی (مدرنیسم و پیش از آن) یک اثر هنری است که به میانجی پایه از محیط خودش جدا می شود و محیط قرار است دور آن بچرخد، و اثر در بستری که در آن قرار می گیرد ایزوله شده است، مرکز، جهانی می شود که مجسمه در آن قرار دارد و همه توجه قرار است به این مرکز باشد و آن مرکز را قرائت کند. اما وقتی هنر از ایزوله شدن جدا می شود، به یک نگرش کثرت گرا تبدیل می شود که هم خود را با بستری که در آن قرار دارد بیان می کند و هم تاثیر آن بستر را بر اثر بیان می کند. هنر معاصر جریان ایزولاسیون را نفی می کند، اثر با بستر خود ممزوج می شود و از روی پایه، روی زمین می آید. اثر معاصر مکان مند می شود و با مکان یکی می شود.

 این منتقد هنری با اشاره به مرکز پرهیزی در هنر معاصر گفت: یکی از مشخصه های هنر معاصر پرهیز از تک مرکزی و گرایش به چند مرکزی است. در اثر معاصر وحدت رویه، رویکرد و سبک واحد وجود ندارد بلکه هنر معاصر گزینه های متعد ارائه می کند و ما را در یک وضعیت غیر قطعی و گذرا قرار می دهد. دایره گفتمانی ایجاد می کند و برای مخاطب امکان تجربه وضعیت فراهم می کند. در این وضعیت تاویل های متعدد به وجود می آید و از آن شک و تردید حاصل می شود. در اثر معاصر بینابینی در همه چیز مطرح است و بینابینی در ایجاد و تخریب، آشنایی و آشنایی زدایی، ثبات و بی ثباتی، تک مرکزی و چند مرکزی و عناصر اثر وجود دارد. تردید، تاویل های متعدد، چند مرکزی بودن، فقدان رویه واحد و چند سبکی بودن از مشخصه های هنر معاصر است.

صمدزادگان اظهار کرد: در تعریف سنتی اثر هنری (مدرنیسم را هم دربر می گیرد) گفته می شد که اثر باید ماندگاری داشته باشد اما امروز می تواند ماندگاری نداشته باشد و میرا باشد. در یک لحظه گفتمان و ذهنیت بسازد و از بین برود. شوخی و طنز نیز به عنوان یکی از آیکون های هنر معاصر است و تغییر از ماهیت جدی به چیزی که می توان با آن شوخی کرد از موقعیت های تاویل وضعیت است.

وی در بخشی از این نشست با اشاره به گفتمان هویت گفت: بسیاری از هنرمندان ایرانی ادراک از هویت در گفتمان هویت را به نشانه ها و نمایه هایی از ملیت در آثارشان تقلیل داده اند. ضرورت دارد در برابر برخوردهای سلیقه ای بایستیم و به هنرمند مولف بودن فکر کنیم تا سلیقه ها اعمال نشود.

صمدزادگان در بخشی از این درسگفتار با نمایش آثار هنرمندانی از جمله Nick Kave (نیک کیو)، Do Ho Suh (دوهوسو) و Erwin wurm (اروین ورم) مشخصه های این آثار را بیان کرد.

هفتمین دوسالانه ملی مجسمه سازی تهران با تم «وضعیت» از سوی دفتر هنرهای تجسمی با همکاری انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران و موسسه توسعه هنرهای تجسمی معاصر شهریورماه و مهرماه سال جاری در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار خواهد شد.