رییس انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران گفت هشتمین دوسالانه مجسمه سازی ایران 2سال دیگر برگزار خواهد شد.

سرویس تجسمی هنرآنلاین: نشست مروری بر دوسالانه‌های مجسمه سازی با حضور نگار نادری پور؛ رییس انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران، حمید شانس؛ مجسمه ساز و مدرس دانشگاه و کورش گلناری؛ دبیر هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران عصر سه شنبه 11 مهرماه در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.

نگار نادری پور در ابتدای این نشست گفت: دوسالانه‌ها معتبرترین رویدادهای هنری هستند و کارشان گسترش هنر است و نمی توان الگوی مشخصی برای آنها تعیین کرد چون بی ینال ها با توجه به مقتضیات جامعه و زمانه خود بر حوزه های مختلفی تمرکز دارند. بی ینال های معاصر با توجه به فضایی که در آن قرار گرفتند تکثرگرا هستند و فضای گفتمانی نقش عمده ای در آنها ایفا می کند. بی ینال ها شاید عملا وارد مقوله بازار هنری نشوند اما در بازار هنر نقش تعدیل گر و کنترل کننده دارند و از یک سویه شدن سلیقه در هنر دارد و از این حیث نقش مهمی دارد.

نادری پور در ادامه به بیان مشخصه های هشت دوره بی ینال تهران در قبل از انقلاب اسلامی و دوسالانه های اول تا پنجم مجسمه سازی پرداخت و گفت: بی ینال ها از هم جدا نیستند و اگرچه هفت دوره دوسالانه مجسمه سازی تاریخچه کوتاهی است اما در تداوم و هماهنگی ممکن است به نتیجه بهتری برسند.

رییس انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران افزود: شرایط مجسمه و مجسمه سازان در چند سال اخیر بسیار تغییر یافته است و برخوردی که تا قبل از این با بی ینال می شد می بایست تغییر کند بنابراین بی ینال می تواند به آن بخش مستقل و تجربه گرا از مجسمه معطوف شود که در شهر و گالری ها کمتر جایی برای نمایش و ارائه دارد.

نادری پور ادامه داد: هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران حرکت رو به جلویی بود و برای هشتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران جلسات شورای برنامه ریزی آغاز شده تا با نقد و یررسی دوسالانه هفتم برای دوره آینده برنامه ریزی شود و قطعا هشتمین دوسالانه مجسمه سازی دو سال دیگر برگزار خواهد شد.

حمید شانس در ادامه این نشست گفت: بی ینال ها را نمی توان جدا از زمینه و متن آنها بررسی کرد و بی ینال ها در بستر عمومی مجسمه سازی ایران رخ می دهد و هرگونه بررسی آنها دراین چارچوب معنا پیدا می کند.اگر به زمینه و بستر توجه کنیم در حدود یکصد سال اخیر که از جریان مجسمه سازی معاصر ایران می گذرد هیچ  کار تحقیقی و نوشتاری مدونی وجود ندارد. منابع نوشتاری هم که به رویدادهای خاص یا وجوهی از مجسمه سازی ایران مانند بی ینال ها پرداختند، محدود است و تمامی حوزه های موردنیاز را دربر نمی گیرند. اگر بی ینال ها را در چارچوب چهار دهه اخیر بررسی کنیم می توان گفت شاخصه اصلی مجسمه سازی معاصر ایران رشد کمی، تغییرات کیفی بارز در میان گره های هنوز بازنشده، چالش های پیش رو و کاستی های فرارو است.  این ها ویژگی های دوگانه ای هستند که ناشی از رشد هر جریان نوپا در جامعه معاصر است.

شانس در ادامه به دوره های مجسمه سازی ایران در چهار دهه اخیر پرداخت و مشخصه های دوره های نخست تا پنجم دوسالانه را با توجه به بسترها و زمینه های اجتماعی و فرهنگی بیان کرد.

کورش گلناری در ادامه این نشست ابتدا به مشخصه های ششمین دوسالانه مجسمه سازی پرداخت و گفت: ششمین دوسالانه مجسمه سازی تهران در شرایط اجتماعی خاصی برنامه ریزی و در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد که البته کیفیت برنامه ریزی آن چندان در سطح یک بی ینال ملی نبود.

گلناری در ادامه با تاکید بر ضرورت یک سیستم و برنامه منظم برای دوسالانه ها گفت: یکی از ضعف های اصلی نبود یک سیستم و برنامه مشخص برای دوسالانه هاست و در برگزاری دوسالانه ها مسایل بنیانی وجود دارد. بنابراین تدوین یک برنامه منظم و دبیرخانه دائمی برای دوسالانه لازم است. تقویم زمانی معین، مکان مناسب برای دوسالانه، ایجاد زمینه رشد تئوریک مفوض در دوسالانه، تغییر روش برگزارکنندگان در کیفیت بخشی هرچه بیشتر از مواردی است که در چشم انداز دوسالانه ها ضرورت دارد مورد توجه قرار گیرد.

گلناری افزود: به کار برگزارکنندگان هفتمین دوسالانه مجسمه سازی هم انتقاد هست اما دراین دوره اتفاق های مهمی افتاد. برای برنامه ریزی و انتخاب تم جلسات متعددی برگزار شد و تم برای نخستین بار بر اساس آرای یک اندیشمند ایرانی مباحث نظری را مورد توجه قرار داد. در این دوسالانه فضای تعاملی برای مخاطبان با دوسالانه و آثار دوسالانه فراهم شد و از حد و مرز ارتباط بصری فراتر رفت